Bez mojej pieśni nie ma mnie

Joanna Kaczmarek

VoiceInProgress vol.3 – Emma Bonnici – Singing as Life Practice, warsztat (nie znajdę lepszej nazwy, ale to znacznie wykracza poza ramy „warsztatu”) w Wataszce, dla zamkniętej grupy laboratorium, pracującej już od jakiegoś czasu pod czujnym okiem Emmy. Najbardziej przejmujące i głębokie doświadczenie w mojej dotychczasowej pracy z głosem, najbliższa sercu praktyka, najważniejszy z dotychczasowych punktów researchu, który mam radość przeprowadzać w ramach Stypendium Twórczego. Jak to jest usłyszeć swój GŁOS – to, co przylega najbliżej duszy każdego z nas. Historie-pieśni, które śpiewają się w nas, brzmią w środku, choć jeszcze ich nie słychać. Odwaga oddania im głosu, takimi jakimi są. Pozwolenie na spotkanie ich z głosami innych ludzi. W pieśniach, piosenkach, improwizacji, zwyczajnym byciu obok. Piękno tych spotkań. 4 dni śpiewu, słuchania, emocji, dziennych i nocnych spacerów, plecenie wianków, dżem malinowy i ciasto czekoladowe Doroty. Ta metoda – śpiew, jako praktykowanie życia – coraz mocniej jawi mi się jako najistotniejsza wartość pracy, w którą brnę, bo istnieje obok wszelkich książek, technik, stylów, całego profesjonalnego świata. Bez mojej pieśni nie ma mnie. Nie ma mojego głosu. Prawdy. I Bogu dzięki za Emmę, wspaniałego nauczyciela i wielkiego człowieka.
Dziękuję 11 Dom. Taniec – Ruch – Rozwój, Anna Tymes i Dorota Kamecka za organizację warsztatów 

VoiceInProgress vol.3 – Emma Bonnici -Singing as Life Practice, workshop (I will not find better name for that, but it is much more than just „workshop”) in Wataszka, for closed laboratory group that work together for longer time led by Emma. It is the most thrilling and deep experience in my previous work on voice, close to the heart, the most important point in the research, that I have a joy to lead because of my Scholarship. How to hear a VOICE – this, what cling closest to our soul. Stories-songs, that are singing in ourselves, sound inside, even if not audible outside. The courage to give them voice, as they are. To let them meet voices of other people. In songs, improvisation, ordinary being together. Beauty of those meetings. 4 days of singing, listening, emotions, days and nights walks, making wreaths, raspberry jam and Dorotas chocolate cake. This method – singing as life practice – is appearing more and more as the main value of work that I wade into, because it exist next to all books, technics, theory, styles, all the professional world. There is no me without my inner song. There is no my voice. Truth. And thanks God for Emma Bonnici, wonderful teacher and great human being.
Thanks to 11 Dom. Taniec – Ruch – Rozwój Anna Tymes and Dorota Kamecka for organizing workshops with Emma Bonnici.

    Zapisz się na nasz newsletter

    Otrzymuj informacje o nowych kursach, wydarzeniach, warsztatach i zajęciach:

    Imię i nazwisko*

    Wybierz tematy newslettera:

    Wszystkie wydarzenia Ośrodka 11 Dom

    Tylko:
    TaniecMetoda TREMetoda FeldenkraisaĆwiczenia QigongGłos i śpiewTrening Oczu i Widzenia

    Adres e-mail*

    Miejsce zamieszkania*:

    Wrocław i okoliceInna miejscowość

    Gdy ktoś po raz pierwszy przychodzi na warsztat głosu Emmy Bonnici, zapewne dziwi się, że połowa zajęć to przede wszystkim ruch. Emma podkreśla, że głos mieszka w ciele.  Śpiewamy i opowiadamy poprzez pieśni historie całym ciałem. W śpiewaniu uczestniczą na przykład nogi, więc już na początku zajęć je uruchamiamy. Rozgrzewamy się we wspólnym spacerze po sali w rytmie dynamicznej muzyki. Ćwiczenie przy okazji integruje grupę i jest wstępem do nauki słuchania siebie i innych. Mimo że nie znamy swoich imion, to właśnie nasza szansa na wchodzenie w pierwsze relacje: patrzymy sobie w oczy, uśmiechamy się, mijamy, reagujemy na to co z przodu, z boku i za plecami. Potrzeba nam uważności, by nie wpadać na siebie nawzajem, a jednocześnie możemy poeksperymentować z szybkim i zwinnym przemykaniem się w tłumie. Najważniejszy element pierwszej części zajęć to dla mnie nauka patrzenia i bycia widzianą. Stajemy w kręgu. W tym ćwiczeniu nie wydajemy z siebie jeszcze żadnego dźwięku, chodzi jedynie o to, aby z otwartym, oddychającym ciałem, z pełną świadomością każdego ruchu przejść z jednego miejsca kręgu na przeciwną stronę. Uważnie patrzymy dookoła i przed siebie, nie spuszczamy wzroku, nie unikamy znalezienia się w środku. Okazuje się, że w tym prostym z pozoru ćwiczeniu wychodzą z nas wszystkie lęki i stereotypy na własny temat z dzieciństwa i młodości, które często wciąż towarzyszą nam jako osobom dorosłym. „Co inni sobie o mnie pomyślą?”. „Czy to nie głupie, co robię?”. „Czuję się jakoś dziwnie”. „Czuję się niezręcznie, sztywno”, „Nie umiem ładnie się ruszać”, „Boję się być zauważony”, „Nie lubię być w centrum uwagi”. Prawdopodobnie niektórzy z nas mają też inne głeboko zakorzenione przekonania, takie jak: „Nie umiem śpiewać”, „Ktoś mi kiedyś powiedział, żebym lepiej nie śpiewała”. A niektórzy z nas z chęcią wejdą w bezpieczną znajomą rolę, zaczną komplikować ruch, dodawać ozdobniki, omijać najbardziej energetyczne centrum kręgu, spuszczać wzrok lub spoglądać w sufit. Tak naprawdę trzeba wielkiej odwagi, żeby przejść powoli na drugą stronę i pozwolić się zobaczyć, a także patrzeć prosto w oczy innych uczestników. W środku kręgu jesteśmy najbardziej bezbronni, ale też najbardziej ludzcy. To było dla mnie piękne i wzruszające doświadczenie pozwolić sobie na bycie otwartą, a potem odczuć piękno i wsparcie osób dookoła. Aktywne stopy, głęboki oddech, bicie serca, podekscytowanie i radość. Poczułam, że jestem żywa.

    Emma powiedziała do jednego z uczestników: „Nie znasz następnego kroku, nie wiesz, co on przyniesie”. To tak, jakbyśmy robili coś po raz pierwszy, jak dzieci… Ćwiczenie ma ogromną moc transformacji. Patrząc na inne osoby, z których każda zmagała się z jakimś swoim lękiem, czułam wzruszenie i cieszyłam się, że mogę tu być. Pomyślałam, że takie ćwiczenie może sie też przydać w przypadku lęku przed publicznymi wystąpieniami. Zanim zabierzemy głos, warto zadbać o komfort własnego ciała w nowej przestrzeni. Żeby poczuć się bezpiecznie, potrzebujemy dużo praktyki! Zajęcia Emmy to przede wszystkim praktyka, a proste ruchowe i głosowe ćwiczenia są zawsze czymś więcej, działają na głębszych poziomach. Nasza nauczycielka to doskonały pedagog, jest wymagająca i nie odpuszcza, ale tma też ogromne poczucie humoru, sporo żartuje i sprawia, że spontanicznie się śmiejemy. Na tych zajęciach przechodzimy od śmiechu do powagi, a po niej znów następuje lekkość, radość i zabawa. To urozmaicenie pozwala nam doświadczać różnych emocji w bezpiecznych warunkach.

    W drugiej części zajęć rozgrzewamy nasze struny głosowe, rozśpiewujemy się. Emma pokazuje nam, jak zmienia się ten sam dźwięk wydobywany za pomocą różnych rezonatorów w naszym ciele. Inny jest dźwięk nosowy, inny wypuszczony z czubka lub z tyłu głowy, jeszcze inny – wydany przy wsparciu rezonatorów w klatce piersiowej czy plecach. Słyszymy i eksperymentujemy też z wydawaniem dźwięków z kilku rezonatorów naraz. Ćwiczenia, które wydają się z opisu skomplikowane techniczne, okazują się bardzo ciekawą przygodą! Z fascynacją obserwuję podróż dźwięku w moim ciele.

    Na deser uczymy się dość trudnej bułgarskiej pieśni. Jest wśród nas grupa stałych bywalców, ale też zupełnie nowe osoby, które nie mają doświadczenia w śpiewaniu. Jednak pod koniec zajęć wszyscy śpiewamy na dwa głosy! Trudno jest wyjść z sali warsztatowej po takim doświadczeniu… chciałoby się dalej śpiewać i spiewać, ruszać się… i jeszcze więcej śpiewać!

    Relacja z warsztatów głosu z Emmą Bonnici – SINGING AS LIFE PRACTICE- 2,5 godzinne zajęcia wprowadzające – 22.01.2018

    Autorka: Katarzyna Maicher

    Trenerka CatMove®, tancerka, pisarka, animatorka kultury, twórczyni Różanej Manufaktury, współzałożycielka kolektywu muzyczno-tanecznego Głosy Miasta, liderka i pomysłodawczyni cyklicznych warsztatów wokalno-ruchowych „Obudź swój głos”. Od lat zgłębia różne metody taneczne i praktyki pracy z ciałem. Na co dzień prowadzi m.in. zajęcia taneczne z seniorkami.

    Delikatne rozpuszczanie napięć, harmonizowanie głosów, płynące pieśni, emocje, uczucia, poruszenia. Bogactwo doświadczeń, użyteczne ćwiczenia, radość tworzenia pięknego brzmienia. No i te czarodziejskie słomki – wszystko to i wiele tego, co trudno opisać na naszych marcowych warsztatach z Emmą Bonnici

    Tyle w nas pieśni, tyle głosów, różnorodności brzmienia. Ruchem ożywione ciała. Odnajdowanie własnego głosu, ośmielanie się na to, żeby można nas było zobaczyć i usłyszeć. Dostrojeni do siebie, coraz bardziej uważni i obecni śpiewaliśmy.